W DRODZE DO TEJ CO NA DNIE 1.

Gdyby wi(e)działa, ile ma tego w sobie, gdyby umiała to posegregować, powkładać do odpowiednio opisanych przezroczystych folijek i wpiąć do odpowiednich skoroszytów. Gdyby to co stare i rozsypujące się już, umiała odpowiednio zabezpieczyć w specjalnym pokrowcu na zamek błyskawiczny.  Byłoby jej lżej, byłaby pewniejsza. Wiedziałaby więcej – głęboko więcej.

Nie jest tak, ale ma to szczęście, że właśnie stoi w najwyższym punkcie łuku litery G, i widzi owe „dyby” z góry. Teraz może porostu je przeskoczyć, a nie utknąć w nich i czekać aż ktoś z przechodniów ulituję się nad jej…  Nikt nie będzie miał na to czasu –dadzą, owszem, szklankę wody, coś do jedzenia, coś na ból głowy, bóle krzyża, bóle menstruacyjne ale litości nad istotą jej nieszczęścia od nich niestety nie zazna.

To już wie. To już widzi. Teraz czas na próbę możności.

O czym może pisać? O kobiecie. Bo ją czuje. O tym co widzą jej kobiece zmysły. Może odgrzebać warstwy  odczuć gołymi rękami - do krwi je zedrzeć i paznokcie wypchać ziemią (pulsującą w rytm serca Pramatki). 
Jest młoda i niepewna, musi przebić się przez darń własnych  uprzedzeń, lęków i kompleksów. Darń pozornie piękną, bo przykrytą ładną trawką w kolorze nadziei. Trawką, która z każdą zimą umiera. Tak, taka trawka to nic trwałego. Po niej miły śnieg bierze na siebie brzemię przykrycia darni wstydliwej. A Ona? Ona dziś wie, że nie może zostawić swojej ziemi brązowej plamom bieli i zieleni na pożarcie. Ingerencja. Eskalacja….

Pretensjonalny rym...

Wyję do niej, co granat rozświetla - nie swoim, nie swoim światłem.      18

Choć wiem to, to nadal przyciąga mnie mocno  - swoim milczącym zapachem.   20

Nie będę dziś płakać, łzy dziś są za ciężkie - ziemię skruszyłyby swoim ciężarem.   23

Więc wyję, więc skowyt mój w mgłach się roznosi -  i pcha mnie w mą własną pieczarę.  21

            Nie bądź nie miła, bądź grzeczna dla ludzi - krzyczą do ucha co rano, 14

kochaj Mamusię, kochaj Tatusia – słowa te brzmią  dziś tak samo.  13

To nie moja wina, że śmieję się głośno -  gdy ginie mrówka lub mała biedronka, 23

Lecz świecie mój kruchy, lecz świecie mój mały  -  nie karć mnie proszę, lecz pogłaszcz. 20

Pogładź mnie dłonią spękaną i szorstką -  lecz ciepłą jak słońce wschodzące. 20

Dotul do piersi me piersi młode -  tak słabe i tak z lęku drżące.19

Będę już cicho, będę milcząca  - tylko mnie naucz tej ciszy! 18

Wyję do Luny, wyję najgłośniej -  bo wiem, że mnie nie usłyszy…   18

Czy ma ucho do języka, do wysłuchiwania tych niuansów w kodzie, jakim posługują się ludzie?

Czy w tych niuansach jest też to, co między słowami – bo to wychwytuje, bez wątpienia. Tylko, że to jest raczej nie użyteczne, gdy chce się wyrażać słowem pisanym. 

Żeby język giętki umiał wyrazić to, co te gęsi co w głowie gęgają.

W gę gęg ę

W gębie

Mam to co w gęg ę gę

Gębie mam to co mam w

Gęgęgę gębie

Mam to co mam w tej jakby kuli no wiecie czyli w

Gę gęg ę gębie mam to co mam w tej kuli umieszczonej

Jakby na szczycie wypełnionej różnymi piórami              

Wróć to znaczy gównami wróć to znaczy dziobami

Chodzi mi o te no co chodzą po g

Gę gęg ę bie nie!

Co chodzą po i są białe tak czasem są białe to muszę przyznać

I polują na nie myśliwi o już wiem w tej kuli są myśliwi tylko bez wi

Tak! myśli a nie wi no

Czyli jednym słowem w gęg ę gę gębie mam to co jest tam gdzie chodzi myśliwy

Ale bez was – bo nie i wy.